Ζαρωμένη Στριφτόπιτα

Από τις πίτες που αρέσουν σε όλους, αλλά για μη προφανή λόγο στην πράξη γίνονται λιγότερο συχνά, η στριφτόπιτα έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικεί σοβαρά τις προτιμήσεις μας στην κατηγορία. Δεν φτάνει που είναι διαφορετική οπτικά, ακολουθώντας το σχήμα του κοχλία, βάζει τέλος στη γνωστή διαμάχη της γωνίας. Επειδή δε χρησιμοποιεί με άλλο τρόπο το φύλλο, ακόμη και στην ίδια ποσότητα, η πίτα βγαίνει συνολικά πιο κριτσανιστή ή δημιουργεί αυτή την (επιθυμητή πάντα) τραγανή αίσθηση ή ισχύουν και τα δυο. Αντιληπτό είναι βεβαίως ότι σε στριφτόπιτα μπορεί να διασκευαστεί κάθε είδους πίτα. Ήτοι να φιλοξενήσει το στριφτό ή στριμμένο φύλλο οποιαδήποτε γέμιση, γλυκιά (π.χ. με γάλα ή ρύζι, μέλι κλπ), ημίγλυκη (π.χ. με κολοκύθα) ή αλμυρή (τυρόπιτα, χορτόπιτα, σπανακόπιτα, με κιμά κλπ).

#πVideoStudio #ΑξιώτηςΠαράσχος #Στα μονοπάτια των γεύσεων #The Trails of Flavour #pVideoStudio

Ζαρωμένη Τυρόπιτα

Τυρόπιτα...Ελληνική, αγνή, με τραγανό φύλλο, γέμισε η κουζίνα μοσχοβολιά! Εκείνο το υπέροχα σπιτικό άρωμα ελληνικής πίτας που, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν ταξιδέψεις ίδιο δεν θα βρεις όσες μορφές πίτας κι αν βρεις. Λατρεμένη πίτα με άπειρες παραλλαγές τυριών στη γέμιση, αλλά και στη ζύμη! Μια πίτα που μαζεύει την αγάπη όλων, μεγάλων και μικρών και που την φτιάχνουν γενιές τώρα γιαγιάδες, μαμάδες, κόρες. Αποκλείεται να λείπει από το τραπέζι οποιασδήποτε μάζωξης φιλικής, οικογενειακής ή συγγενικής. Νομίζω ή μάλλον είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από μας μεγαλώσαμε τρώγοντας κάποιου είδους τυρόπιτα συχνά πυκνά γι αυτό και είναι τόσο αγαπητή... εξάλλου είναι ένα κολατσιό τόσο νόστιμο και τόσο υγιεινό! Ίσως με λίγες θερμίδες παραπάνω αλλά χαλάλι της... προσωπικά, μου είναι αδύνατον να την ...αποχωριστώ ή καλύτερα να την... απαρνηθώ ... έστω κι ένα μικρό κομματάκι πρέπει να δοκιμάσω!

#πVideoStudio #ΑξιώτηςΠαράσχος #Στα μονοπάτια των γεύσεων #The Trails of Flavour #pVideoStudio

Πατσαβουρο Κιμαδόπιτα

Η Ελληνική κουζίνα είναι αλήθεια πως διαθέτει αρκετά φαγητά με «παραπλανητικές» ονομασίες, όπως το «κοκορέτσι» που δεν έχει καμιά σχέση με κόκορα, το «ψαρονέφρι» που δεν έχει καμιά σχέση με ψάρι ή το «εξοχικό» που τρώγεται παντού, ακόμα και στην πόλη!

Η πατσαβουρόπιτα όμως, δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία αφού «πραγματοποιεί όσα υπόσχεται» και έχει άμεση σχέση με την «πατσαβούρα» από την οποία πήρε και το όνομα της!

Η πατσαβουρόπιτα είναι μια Ελληνική παραδοσιακή πίτα που φτιάχνεται αλμυρή ή γλυκιά με διάφορα υλικά και γέμιση που διαφέρει ανάλογα τα γούστα. Έτσι έχουμε, πατσαβουρόπιτα με τυρί, με σπανάκι, με μανιτάρια, με ζαμπόν, με κιμά και με οτιδήποτε άλλο θέλουμε.

Η πατσαβουρόπιτα λέγεται έτσι γιατί τόσο τα φύλλα όσο και τα υλικά τοποθετούνται «απρόσεχτα» στο ταψί, όπως ακριβώς πετάμε μια πατσαβούρα! Το μυστικό της γεύσης βρίσκεται στις πολλές στρώσεις γέμιση-φύλλο που εναλλάσσονται πολλές φορές μεταξύ τους στο ίδιο ταψί.

Σπανακόπιτα της κυρίας Βούλας

η κυρία Βούλα………………….

οι Συνταγές της κυρίας Βούλας. Πολλές και υπέροχες όλες γιατί τις έφτιαχνε με αγάπη για την οικογένεια της. Αυτή είναι μια συνταγή που την έκανε πάντα στις οικογενειακές γιορτές, στις επίσημες γιορτές και όχι μόνο. Μάζευε τις μυρωδιές από τον κήπο της που πάντα είχε κάθε είδους αρωματικά φυτά . Δεν έκανε μόνο ένα ταψί γιατί ποτέ δεν έφτανε. Έκανε πολλά για να μας ευχαριστήσει όλους.

Πίτα: Η ιστορία της φυσικά από την αρχαία Ελλάδα, όπου οι πίτες βρίσκονταν στο καθημερινό διαιτολόγιο. Χαρακτηριστικό ήταν ένα είδος πίτας με μέλι, τυρί και λάδι και ιδιαίτερη επιτυχία είχε ο «μυτλωτός» - μια πίτα με μέλι και σκόρδο.
Η πίτα την οποία οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν ειδικότερα το πρωί είχε βάση το αλεύρι και το κρασί. Άλλη χαρακτηριστική πίτα ήταν η μάζα «μάζα», ζυμωμένη με αλεύρι από κριθάρι , σίκαλη, βρώμη ή κεχρί και από διάφορα όσπρια. Στα πλούσια γεύματα των αρχαίων Αθηναίων τα επιδόρπια που περιλάμβαναν φρέσκα και ξερά φρούτα, αλμυρά αμύγδαλα, τυρί, σκόρδο και κρεμμύδια τελείωναν με αλμυρές και γλυκές πίτες, τις οποίες οι συνδαιτυμόνες εκτιμούσαν ιδιαίτερα.

Οι πίτες των αρχαίων Ρωμαίων εξάλλου είχαν βάση το αλεύρι από ρύζι ή το σιμιγδάλι ζυμωμένο με αυγά, τυρί και μέλι. Αργότερα προστέθηκε κρέας ή εντόσθια ζώων.

Για τον Μεσαίωνα είναι γνωστά σχετικά λίγα πράγματα. Ξέρουμε λόγου χάρη ότι στις νηστείες οι πίτες ήταν συχνότατες και στο καθημερινό διαιτολόγιο κυριαρχούσε η φυτική διατροφή. Πάντως, από τότε συνδύαζαν τα λαχανικά και τα δημητριακά ως σούπα ή πίτα.

Σήμερα οι τυρόπιτες, οι κρεατόπιτες, οι σπανακόπιτες ή λαχανόπιτες που συνηθίζονται σε όλες τις περιοχές της χώρας μας (με φύλλο που ανοίγουν οι νοικοκυρές ή έτοιμο), όπως και τα σκαλτσούνια, το βολ ο βαν, τα σου και οι τάρτες δεν είναι παρά παραλλαγές της αρχαιότατης πίτας η οποία στην αρχική της μορφή ήταν απλή και ψηνόταν πάνω σε καυτές πέτρες ή μέσα σε ζεστή χόβολη.

Είναι απίστευτο πόσοι πολύ άνθρωποι λατρεύουν την ελληνική παραδοσιακή πίτα με χωριάτικο φύλλο και όχι μόνο. Και εάν στην Ιταλία η πίτσα είναι η εθνική ταυτότητα γεύσης, η πίτα για τους Έλληνες είναι το απόλυτο γεύμα για κάθε ώρα. Και όπως κάθε εξαιρετικό πράγμα στον κόσμο, έτσι και η πίτα έχει τα δικά της μυστικά. Το 1ο και βασικότερο όλων είναι η ποιότητα των υλικών. Πρέπει να είναι τα καλύτερα και φρέσκα. Η ζύμη και το άνοιγμα του φύλλου (πόσο λεπτό θα είναι, πόσες στρώσεις θα έχει και πολλά ακόμη) είναι επίσης καθοριστικοί παράγοντες.

Γαλακτομπούρεκο με καπνιστό χοιρινό

Τάρτα με μανιτάρια και κοτόπουλο

Βάση ΄΄ Ζύμη ΄΄ για αλμυρή τάρτα

Η λέξη τάρτα προέρχεται από τη γαλλική λέξη tarte που σημαίνει τάρτα ή πίτα, η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι στην πίτα η γέμιση καλύπτεται με φύλλο ζύμης, ενώ η τάρτα παραμένει ανοικτή. Περαιτέρω διαφορές σχετίζονται με τα είδη και εξοπλισμό μαγειρικής που χρησιμοποιούνται.
Για την προέλευση της τάρτας υπάρχουν διάφορες θεωρίες. Είναι εν μέρει γαστρονομική παράδοση στην οποία το φαγητό παρασκευάζεται από στρώσεις διαφορετικού τύπου, αφετέρου το ψήσιμο πιτών και ταρτών είναι μεσαιωνική συνήθεια που συνοδεύεται από τεχνογνωσία και έθιμα. Η ειδική ζύμη ζαχαροπλαστικής για τάρτες πρωτοπαρουσιάστηκε το 1550, περίπου 200 χρόνια μετά από τις ζύμες πίτας. Εκείνη τη χρονική περίοδο η τάρτα ήταν προνόμιο της τάξης των ευγενών, ενώ οι πίτες ήταν συστατικά της κουζίνας των κοινών θνητών. Στις αρχές του μεσαίωνα οι τάρτες ήταν γεμισμένες με κρεατικά, αργότερα όμως υπερίσχυσαν γαστρονομικά οι γλυκές τάρτες με γέμιση κρέμας και γαρνίρισμα φρούτων.
Μία προγενέστερη τάρτα είναι η ιταλική κροστάτα, που χρονολογείται από τα μέσα του 15ου αιώνα.

Είναι η βασική συνταγή για ζύμη αλμυρής τάρτας. Τα βήματα είναι πάρα πολύ απλά και σίγουρα. Με αυτό τον τρόπο η ζύμη θα σας βγαίνει πάντοτε όσο πρέπει ελαστική, θα ανοίγει πολύ εύκολα, θα ψήνεται σωστά και εννοείται θα είναι πεντανόστιμη.

Χορτόπιτα #Αξιώτης Π.

Μυρώνια, καυκαλήθρες και όποιο άλλο αρωματικό χόρτο βρείτε, προσθέστε το. Να στραγγίζετε καλά τα χόρτα για να μην νωτίζουν τα φύλλα.

Οι πίτες #Αξιώτης Π.

Πολλές συνδέονται με κάποια έθιμα και γίνονται σε επετειακά γεύματα, όπως αυτά της Πρωτοχρονιάς, της Κυριακής της Τυρινής, σε γάμους, αλλά και για να συνοδεύσουν τα γεύματα στον αποχαιρετισμό του νεκρού. Ιστορία της πίτας Πίτα ονομάζεται επίπεδο άζυμο ή ελαφρά ένζυμο παρασκεύασμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντί για ψωμί ή να τυλίξει διάφορα υλικά. Φαγητό

Λαχματζούν – Lahmacun

Λαχματζούν, η ”πίτσα της Ανατολής”.

Ένα υπέροχο πιάτο με ανατολίτικο άρωμα. Το λαχματζούν έχει καταγωγή τη Μέση Ανατολή. Λαχματζούν στα Αραβικά σημαίνει “κρέας με ζύμη” Πρόκειται για παραδοσιακή πίτα με πικάντικη γέμιση από κιμά και λαχανικά. Το λαχματζούν είναι από τα κύρια φαγητά της Αρμενίας και γίνεται με κιμά αρνίσιο ή μοσχαρίσιο.Συνηθίζεται πολύ στο Λίβανο, τη Συρία, τη Σαουδική Αραβία και τη Νοτιοανατολική Τουρκία. Την ανατολίτικη αυτή πίτσα στην Τουρκία την γαρνίρουν με ψιλοκομμένο μαρούλι ή μαϊντανό σάλτσα από ταχίνι, τη διπλώνουν πριν τη φάνε. Είναι από τα αγαπημένα τους φαγητά.

Το λαχματζούν, είναι αρκετά γνωστό και ιδιαίτερα αγαπητό στους Έλληνες, αφού οι Έλληνες της Πόλης έφεραν την συνταγή μαζί τους και την φτιάχνουν συχνά, κατά προτίμηση με κιμά (μοσχαρίσιο ανάμεικτο με αρνίσιο ή σκέτο αρνίσιο) μπόλικα μπαχαρικά.

Όλο το μυστικό κρύβεται στον καλά καβουρτνισμένο κιμά.