Το λάχανο και οι λαχανίδες ήταν από τα πρώτα σταυρανθή λαχανικά που καλλιέργησε ο άνθρωπος. Αποτελούσε εκλεκτή τροφή τους αρχαίους Έλληνες, Αιγύπτιους, Κέλτες και Ρωμαίους. Το αποκαλούσαν «φάρμακο του φτωχού» καθώς πίστευαν ότι όσοι το έτρωγαν, δεν είχαν ανάγκη τους γιατρούς.

Η λέξη λάχανο στα αρχαία ελληνικά αναφερόταν σε όλα τα εδώδιμα και καλλιεργούμενα κηπευτικά και όχι στο συγκεκριμένο λαχανικό.

Οι Ίωνες επικαλούνταν την κράμβη στους όρκους τους. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι βοηθούσε στο μεθύσι.

Ο Ιπποκράτης τη συνιστούσε για κολικούς και δυσεντερία.

Ο Διοσκουρίδης αλλά και ο Κάτων απέδιδαν στο λάχανο αντιφλεγμονώδεις και επουλωτικές ιδιότητες και χρησιμοποιούσαν το χυμό του ως αντίδοτο για τα δηλητηριώδη μανιτάρια, τα πεπτικά έλκη και την αϋπνία.

Έφθασε στην Ευρώπη γύρω στο 600 π.Χ. από Κέλτες και η καλλιέργειά του μεταδόθηκε γρήγορα στο πέρασμα των αιώνων στις περισσότερες βόρειες ευρωπαϊκές χώρες και αργότερα τη Ρωσία, την Κίνα και την Ιαπωνία. Το πρώτο λάχανο τουρσί φτιάχτηκε από στρατιώτες της Μογγολίας και Κίνας.