Χριστουγεννιάτικο Τσουρέκι #πVideoStudio
Panettone στην Ιταλία........... Stollen στην Γερμανία............. Pudding στην Αγγλία........... Buche de Noel στην Γαλλία........ αλλά το καλήτερο απο όλα!!!
Χριστουγεννιάτικο τσουρέκι στην Ελλάδα. Σε όποια περιοχή των ευρωπαϊκών χριστιανικών χωρών και αν πάμε θα βρούμε ένα ιδιαίτερο χριστουγεννιάτικο γλυκό, που συνοδεύεται με πλούσια τοπική και οικογενειακή παράδοση. Το καθένα απ’ αυτά τα γλυκά αποτελεί και μια εικόνα των διατροφικών συνηθειών ή της κουζίνας των συγκεκριμένων χωρών. Κοινό όμως χαρακτηριστικό όλων αποτελεί το βούτυρο και η ζάχαρη. #πVideoStudio #ΑξιώτηςΠαράσχος #Στα μονοπάτια των γεύσεων #The Trails of Flavour #pVideoStudio
- Published in Αρτοσκευάσματα, Γιορτινά Τραπέζια, Γλυκά - Τούρτες, Παραδοσιακή Ελληνική Κουζίνα, Συνταγές
Ζαρωμένη Στριφτόπιτα
Από τις πίτες που αρέσουν σε όλους, αλλά για μη προφανή λόγο στην πράξη γίνονται λιγότερο συχνά, η στριφτόπιτα έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικεί σοβαρά τις προτιμήσεις μας στην κατηγορία. Δεν φτάνει που είναι διαφορετική οπτικά, ακολουθώντας το σχήμα του κοχλία, βάζει τέλος στη γνωστή διαμάχη της γωνίας. Επειδή δε χρησιμοποιεί με άλλο τρόπο το φύλλο, ακόμη και στην ίδια ποσότητα, η πίτα βγαίνει συνολικά πιο κριτσανιστή ή δημιουργεί αυτή την (επιθυμητή πάντα) τραγανή αίσθηση ή ισχύουν και τα δυο. Αντιληπτό είναι βεβαίως ότι σε στριφτόπιτα μπορεί να διασκευαστεί κάθε είδους πίτα. Ήτοι να φιλοξενήσει το στριφτό ή στριμμένο φύλλο οποιαδήποτε γέμιση, γλυκιά (π.χ. με γάλα ή ρύζι, μέλι κλπ), ημίγλυκη (π.χ. με κολοκύθα) ή αλμυρή (τυρόπιτα, χορτόπιτα, σπανακόπιτα, με κιμά κλπ).
#πVideoStudio #ΑξιώτηςΠαράσχος #Στα μονοπάτια των γεύσεων #The Trails of Flavour #pVideoStudio
- Published in Βιβλιοθήκη μαγειρικής, Γιορτινά Τραπέζια, Πίτες - Πίτσες, Σνακ - Ορεκτικά - Σάντουιτς, Συνταγές, Τυριά
Ζαρωμένη Τυρόπιτα
Τυρόπιτα...Ελληνική, αγνή, με τραγανό φύλλο, γέμισε η κουζίνα μοσχοβολιά! Εκείνο το υπέροχα σπιτικό άρωμα ελληνικής πίτας που, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν ταξιδέψεις ίδιο δεν θα βρεις όσες μορφές πίτας κι αν βρεις. Λατρεμένη πίτα με άπειρες παραλλαγές τυριών στη γέμιση, αλλά και στη ζύμη! Μια πίτα που μαζεύει την αγάπη όλων, μεγάλων και μικρών και που την φτιάχνουν γενιές τώρα γιαγιάδες, μαμάδες, κόρες. Αποκλείεται να λείπει από το τραπέζι οποιασδήποτε μάζωξης φιλικής, οικογενειακής ή συγγενικής. Νομίζω ή μάλλον είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από μας μεγαλώσαμε τρώγοντας κάποιου είδους τυρόπιτα συχνά πυκνά γι αυτό και είναι τόσο αγαπητή... εξάλλου είναι ένα κολατσιό τόσο νόστιμο και τόσο υγιεινό! Ίσως με λίγες θερμίδες παραπάνω αλλά χαλάλι της... προσωπικά, μου είναι αδύνατον να την ...αποχωριστώ ή καλύτερα να την... απαρνηθώ ... έστω κι ένα μικρό κομματάκι πρέπει να δοκιμάσω!
#πVideoStudio #ΑξιώτηςΠαράσχος #Στα μονοπάτια των γεύσεων #The Trails of Flavour #pVideoStudio
Σπανακόπιτα της κυρίας Βούλας
η κυρία Βούλα………………….
οι Συνταγές της κυρίας Βούλας. Πολλές και υπέροχες όλες γιατί τις έφτιαχνε με αγάπη για την οικογένεια της. Αυτή είναι μια συνταγή που την έκανε πάντα στις οικογενειακές γιορτές, στις επίσημες γιορτές και όχι μόνο. Μάζευε τις μυρωδιές από τον κήπο της που πάντα είχε κάθε είδους αρωματικά φυτά . Δεν έκανε μόνο ένα ταψί γιατί ποτέ δεν έφτανε. Έκανε πολλά για να μας ευχαριστήσει όλους.
Πίτα: Η ιστορία της φυσικά από την αρχαία Ελλάδα, όπου οι πίτες βρίσκονταν στο καθημερινό διαιτολόγιο. Χαρακτηριστικό ήταν ένα είδος πίτας με μέλι, τυρί και λάδι και ιδιαίτερη επιτυχία είχε ο «μυτλωτός» - μια πίτα με μέλι και σκόρδο.
Η πίτα την οποία οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν ειδικότερα το πρωί είχε βάση το αλεύρι και το κρασί. Άλλη χαρακτηριστική πίτα ήταν η μάζα «μάζα», ζυμωμένη με αλεύρι από κριθάρι , σίκαλη, βρώμη ή κεχρί και από διάφορα όσπρια. Στα πλούσια γεύματα των αρχαίων Αθηναίων τα επιδόρπια που περιλάμβαναν φρέσκα και ξερά φρούτα, αλμυρά αμύγδαλα, τυρί, σκόρδο και κρεμμύδια τελείωναν με αλμυρές και γλυκές πίτες, τις οποίες οι συνδαιτυμόνες εκτιμούσαν ιδιαίτερα.
Οι πίτες των αρχαίων Ρωμαίων εξάλλου είχαν βάση το αλεύρι από ρύζι ή το σιμιγδάλι ζυμωμένο με αυγά, τυρί και μέλι. Αργότερα προστέθηκε κρέας ή εντόσθια ζώων.
Για τον Μεσαίωνα είναι γνωστά σχετικά λίγα πράγματα. Ξέρουμε λόγου χάρη ότι στις νηστείες οι πίτες ήταν συχνότατες και στο καθημερινό διαιτολόγιο κυριαρχούσε η φυτική διατροφή. Πάντως, από τότε συνδύαζαν τα λαχανικά και τα δημητριακά ως σούπα ή πίτα.
Σήμερα οι τυρόπιτες, οι κρεατόπιτες, οι σπανακόπιτες ή λαχανόπιτες που συνηθίζονται σε όλες τις περιοχές της χώρας μας (με φύλλο που ανοίγουν οι νοικοκυρές ή έτοιμο), όπως και τα σκαλτσούνια, το βολ ο βαν, τα σου και οι τάρτες δεν είναι παρά παραλλαγές της αρχαιότατης πίτας η οποία στην αρχική της μορφή ήταν απλή και ψηνόταν πάνω σε καυτές πέτρες ή μέσα σε ζεστή χόβολη.
Είναι απίστευτο πόσοι πολύ άνθρωποι λατρεύουν την ελληνική παραδοσιακή πίτα με χωριάτικο φύλλο και όχι μόνο. Και εάν στην Ιταλία η πίτσα είναι η εθνική ταυτότητα γεύσης, η πίτα για τους Έλληνες είναι το απόλυτο γεύμα για κάθε ώρα. Και όπως κάθε εξαιρετικό πράγμα στον κόσμο, έτσι και η πίτα έχει τα δικά της μυστικά. Το 1ο και βασικότερο όλων είναι η ποιότητα των υλικών. Πρέπει να είναι τα καλύτερα και φρέσκα. Η ζύμη και το άνοιγμα του φύλλου (πόσο λεπτό θα είναι, πόσες στρώσεις θα έχει και πολλά ακόμη) είναι επίσης καθοριστικοί παράγοντες.
Χωριάτικο φύλλο της κυρίας Βούλας
η κυρία Βούλα………………….
οι Συνταγές της κυρίας Βούλας. Πολλές και υπέροχες όλες γιατί τις έφτιαχνε με αγάπη για την οικογένεια της. Αυτή είναι μια συνταγή που την έκανε πάντα στις οικογενειακές γιορτές, στις επίσημες γιορτές και όχι μόνο. Μάζευε τις μυρωδιές από τον κήπο της που πάντα είχε κάθε είδους αρωματικά φυτά . Δεν έκανε μόνο ένα ταψί γιατί ποτέ δεν έφτανε. Έκανε πολλά για να μας ευχαριστήσει όλους.
Η πίτα είναι ένα έδεσμα γνωστό από την αρχαιότητα μια και αποτελούσε πάντα ένα νόστιμο, χορταστικό και πλήρες φαγητό.
Κουραμπιέδες της Γιαγιάς ΝΤΙΝΑΣ
Μια μικρή ιστορία………………….
Τον περασμένο μήνα βρέθηκα στα Τσόνια ( ένας παράδεισος ησυχίας ) στην Μυτιλήνη, έπρεπε να ανακαινίσω το εξοχικό που έχει εδώ και 50 χρόνια η οικογένεια μου.
Μέσα σε όλα τα οικογενειακά κειμήλια της οικογένειας βρήκα και το βιβλιαράκι της΄΄ ΜΑΜΑΣ ΝΤΙΝΑΣ ΄΄ με τις συνταγές της.
Ε!!!!! τι να πω………. Μάλλον το προόριζε για μένα.
Εκατοντάδες συνταγές με παρατηρήσεις πώς πότε και πού να ρίξουμε τα υλικά και ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ, γ΄αυτό σήμερα από το βιβλιαράκι της
ΓΙΑΓΙΑΣ ΝΤΙΝΑΣ εγώ σήμερα προσπάθησα και έφτιαξα τα ΦΟΙΝΙΚΙΑ (Μελομακάρονα για μας).
Και τελικά…………… ΝΑΙ η παράδοση δεν πρέπει να χαθεί.
Ξεθάψτε όλοι από το σεντούκι της ΓΙΑΓΙΑΣ τις συνταγές μοιραστείτε τις με όλους για να μην χαθεί η παράδοση μας, γιατί τότε μαγείρευαν όλες οι νοικοκυρές χωρίς άγχος με μόνο μέλημα την αγάπη προς την οικογένεια.
- Ο κουραμπιές έλκει την καταγωγή του από την Περσία, όπου πρωτοεμφανίστηκε τον 7ο αιώνα, όταν η ζάχαρη διαδόθηκε στην περιοχή. Την πατρότητα του κουραμπιέ διεκδικεί και ο Λίβανος. Το γλύκισμα είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα, την Τουρκία και τις Βαλκανικές χώρες. Ένα είδος κουραμπιέ με την ονομασία Πολβορόν (Polvorón) είναι διαδεδομένο στις ισπανόφωνες χώρες και το νότιο Τέξας.
Φοινίκια της Γιαγιάς ΝΤΙΝΑΣ – Μελομακάρουνο ή Μελομακάρονα
Μια μικρή ιστορία………………….
Τον περασμένο μήνα βρέθηκα στα Τσόνια ( ένας παράδεισος ησυχίας ) στην Μυτιλήνη, έπρεπε να ανακαινίσω το εξοχικό που έχει εδώ και 50 χρόνια η οικογένεια μου.
Μέσα σε όλα τα οικογενειακά κειμήλια της οικογένειας βρήκα και το βιβλιαράκι της΄΄ ΜΑΜΑΣ ΝΤΙΝΑΣ ΄΄ με τις συνταγές της.
Ε!!!!! τι να πω………. Μάλλον το προόριζε για μένα.
Εκατοντάδες συνταγές με παρατηρήσεις πώς πότε και πού να ρίξουμε τα υλικά και ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ, γ΄αυτό σήμερα από το βιβλιαράκι της
ΓΙΑΓΙΑΣ ΝΤΙΝΑΣ εγώ σήμερα προσπάθησα και έφτιαξα τα ΦΟΙΝΙΚΙΑ (Μελομακάρονα για μας).
Και τελικά…………… ΝΑΙ η παράδοση δεν πρέπει να χαθεί.
Ξεθάψτε όλοι από το σεντούκι της ΓΙΑΓΙΑΣ τις συνταγές μοιραστείτε τις με όλους για να μην χαθεί η παράδοση μας, γιατί τότε μαγείρευαν όλες οι νοικοκυρές χωρίς άγχος με μόνο μέλημα την αγάπη προς την οικογένεια.
Φοινίκι στη Μικρασιατική διάλεκτο, πατροπαράδοτο γλυκίσματα στη περίοδο των Χριστουγέννωνείναι τα δυο παραδοσιακά ελληνικά γλυκίσματα των Χριστουγέννων.
Και παρά το γεγονός ότι τους κουραμπιέδες τους απολαμβάνουμε λίγο-πολύ όλο τον χρόνο, τα μελομακάρονα τα φτιάχνουμε και τα τρώμε μόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών του δωδεκαημέρου.
Από που προέκυψε αυτή η παράδοση, όμως; Γιατί τρώμε μελομακάρονα τα Χριστούγεννα.
Στην πραγματικότητα τα μελομακάρονα δεν έχουν καμία σχέση με μακαρόνια, αν και η ετυμολογική ρίζα των δύο λέξεων είναι κοινή.
Και οι δύο λέξεις προέρχεται από τη μακαρία, που δεν είναι τίποτε άλλο από το φαγητό (παλιότερα ζυμαρικό) που προσφέρεται στις κηδείες για χάρη του μακαρίτη.
Επίσης η λέξη μακαρία χρησιμοποιείται και για ένα είδος άρτου ή πίτας που πρόσφεραν για την ανάπαυση της ψυχής του νεκρού, γνωστό και ως ψυχόπιτα. Στο γλύκισμα αυτό αργότερα προστέθηκε και σιρόπι με βάση το μέλι και κάπως έτσι προέκυψε το γνωστό μελομακάρονο.
Τα Χριστούγεννα είναι κάτι σαν συνέχεια της αρχαίας γιορτής του ήλιου που γιορτάζονταν στην Αρχαία Ελλάδα στα τέλη Δεκεμβρίου, δηλαδή πολύ απλά τα Χριστούγεννα αντικατέστησαν κατά κάποιο τρόπο τη λατρεία του ήλιου με αυτή του Χριστού ως Θεανθρώπου.
Σύμφωνα λοιπόν με μια εκδοχή και τα μελομακάρονα είναι ουσιαστικά μια παραλλαγή των γλυκών που έφτιαχναν οι Αρχαίοι Έλληνες κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή στη γιορτή του Ήλιου!
Βέβαια δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα γλυκά αυτά είχαν την ίδια μορφή με τα σημερινά μελομακάρονα, παρά μόνο ότι αποτελούνταν από τις ίδιες πρώτες ύλες (αλεύρι, μέλι, καρύδια ή άλλοι ξηροί καρποί). Έτσι το γλυκό αυτό πέρασε και στις μέρες μας και έγινε κατά κάποιον τρόπο συνώνυμο με τα Χριστούγεννα!
Σίγουρα μετά από όλα αυτά θα σας άνοιξε η όρεξη για μελομακάρονα, πιο κάτω θα βρείτε τα Φοινίκια της Γιαγιάς ΝΤΙΝΑΣ.
Το σπάσιμο του ροδιού
Ένα πανάρχαιο έθιμο του λαού μας για την γιορτινή μέρα της έλευσης του νέου χρόνου είναι «το σπάσιμο του ροδιού». Το έθιμο αυτό αρχικά εντοπίστηκε στην Πελοπόννησο, αν και μετά διαδόθηκε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία, ντυμένοι όλοι με τα καλά
Βασιλόπιτα Τσουρέκι η Παραδοσιακή
Βασιλόπιτα-Πρωτοχρονιά: υπάρχει η θρησκευτική παράδοση που συνδέεται και με την προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου. Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει. Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ό,τι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως “λύτρα” στον επερχόμενο κατακτητή. Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή.
Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή. Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού. Το γεγονός αυτό απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και συνεχίσθηκε η παράδοση αυτή κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του (εορτή του Αγίου και του Μεγάλου Βασιλείου).
Τάρανδος
- Published in Βιβλιοθήκη μαγειρικής, Γιορτινά Τραπέζια, δημοσιότητα, Κυνήγι, Συνταγές
