οι Chefs – Paul Bocuse

Paul Bocuse: French chef Born: February 11, 1926, Collonges-au-Mont-d’Or, France, Died: January 20, 2018, Collonges-au-Mont-d’Or, France Ο μεγαλύτερους Chef όλων των εποχών…………….. Ηγετική φιγούρα στο παγκόσμιο γαστρονομικό στερέωμα και ακραιφνής εκπρόσωπος της λεγόμενης «nuvelle cuisine», o θρυλικός σεφ άφησε την τελευταία του πνοή το μεσημέρι του Σαββάτου 20 Ιανουαρίου στα 91 του χρόνια. Φέροντας βαρυσήμαντους

οι Chefs

Πολύ πριν τη μοριακή κουζίνα και το fusion, οι παρακάτω σεφ είχαν προσδιορίσει, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, τη σημασία και την ουσία του καλού φαγητού. Αν θέλουμε να φτάσουμε στην πηγή των σύγχρονων γαστρονομικών αναζητήσεων, δεν μπορούμε παρά να ανατρέξουμε στη Γαλλία και την κουζίνα της, κατά τη διάρκεια του 18ου και

Μέλι

η πιο γλυκιά παραγωγή της ελληνικής φύσης, που οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν δώρο των θεών. Η μέλισσα και το μέλι πρωταγωνιστούν στην ελληνική μυθολογία, στα έθιμα και στις παραδόσεις. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο θεός Απόλλωνας όφειλε την εκτυφλωτική ομορφιά του στην αμβροσία και στο νέκταρ. Ο Αρισταίος, γιος του Απόλλωνα και της νύμφης Κυρήνης,

Πατσάς………….

Tα πρώτα πατσατζίδικα  κάνουν την εμφάνιση τους  στη χώρα μας  το 1922 , από μάστορες που εργάστηκαν στην Μικρά Ασία. Με την ανταλλαγή του πληθυσμού ήρθαν πολλοί τέτοιοι μάστορες στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της Μακεδονίας μεταφέροντας  την τέχνη της μαγειρικής του πατσά. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη από την πρώτη στιγμή, καθώς ο πατσάς ήταν πάντοτε το φαγητό της φτωχολογιάς

Το σπάσιμο του ροδιού

Ένα πανάρχαιο έθιμο του λαού μας για την γιορτινή μέρα της έλευσης του νέου χρόνου είναι «το σπάσιμο του ροδιού». Το έθιμο αυτό αρχικά εντοπίστηκε στην Πελοπόννησο, αν και μετά διαδόθηκε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία, ντυμένοι όλοι με τα καλά

Βασιλόπιτα Τσουρέκι η Παραδοσιακή

Βασιλόπιτα-Πρωτοχρονιά: υπάρχει η θρησκευτική παράδοση που συνδέεται και με την προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου. Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει. Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ό,τι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως “λύτρα” στον επερχόμενο κατακτητή. Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή.

Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή. Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού. Το γεγονός αυτό απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και συνεχίσθηκε η παράδοση αυτή κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του (εορτή του Αγίου και του Μεγάλου Βασιλείου).

Πρωτοχρονιά!!!! τι τρώμε;;;

η προσμονή της έλευσης της νέας χρονιάς ερμηνεύει την ανάγκη μας  να ξεκινήσουμε με δύναμη, ορμή και ανανεωτικές διαθέσεις δίνοντας έμφαση σε αυτά που θέλουμε να αλλάξουμε ή και να πετύχουμε κατά τη διάρκεια του έτους. Ήθη κι έθιμα από όλο τον κόσμο μαρτυρούν αυτήν ακριβώς την επιθυμία μας  και το φαγητό έχει κι αυτό

Η Πρωτοχρονιά

Η Πρωτοχρονιά σχεδόν έφτασε, ρεβεγιόν, απολογισμός της χρονιάς που πέρασε, ευχές για ένα καλύτερο μέλλον και το ερώτημα “πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος” να μας προκαλεί ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά. Η 1η Ιανουαρίου σηματοδοτεί την έναρξη του νέου έτους με νέες ευκαιρίες και εμπειρίες να ανοίγονται μπροστά μας. Η Πρωτοχρονιά όμως δεν ήταν από

Κιντέας ή Κιντέατα ή Τσουκνίδα

Η λέξη «κιντέας» ή «κινθέα» (πληθυντικός: «κιντέατα» ή «κινθέατα») προέρχεται από το Αρχαίο ουσιαστικό «κνίδη», που σημαίνει τσουκνίδα. Τα κιντέατα ήταν ένας «θησαυρός», με πολλές θεραπευτικές ιδιότητες και οφέλη για την υγεία. Και αυτό οι Πόντιοι το γνώριζαν. Τον καιρό που οι τσουκνίδες θεωρούνταν ένα άχρηστο ζιζάνιο και τις ξερίζωναν, οι Πόντιοι τις είχαν εντάξει

Καλέ μου Αη-Βασίλη,

Δεν ξέρω εάν τώρα πια θα με θυμάσαι, έχει περάσει, άλλωστε, τόσος πολύς καιρός….. που να θυμάσαι τώρα εκείνο το παιδάκι με τα κοντά παντελόνια, το “γουλί” κουρεμένο μαλλί και χωρίς μπροστινά δόντια, που σου ζητούσε πάντα στρατιωτάκια και βιβλία.Α, και μία φορά σου είχα ζητήσει και ένα τραινάκι, αλλά επειδή θα …έπρεπε να του